Dagurinn í dag var tiltölulega Trump-frír. Einhverjar fréttir já, dómari segir nei, Trump segir jú víst, en það var hægt að hunsa þær.
Dagurinn var líka reiðhjólslaus. Ég er búinn að kynnast ebay smáauglýsingum ágætlega síðustu daga. Mér sýnist sennilegra að ég finni hjólið mitt þar en í búðum – þar eru um hundrað hjól auglýst til sögu daglega, innan tólf kílómetra radíuss frá aðsetri mínu.
Hvaðan kom angistin í heiminn? Orðið kvíði virðist nú notað í öllum þerapískum fræðum, sem þýðing á anxiety – en það ristir ekki nógu djúpt. Þetta er ekki kvíði sem við erum að díla við, þetta er angist. Hlaupum um í dauðans angist alla daga.
Það bar svolítið á angist í dag. Kannski fer það saman við Trump-leysið – kannski er Trump það sem við getum beint sjónum okkar að til að gleyma angistinni eða líta svo á að hún sé einn óviðkunnanlegur maður.
Eða kannski er hvort tveggja bara afþreying, og við skiptum eins og milli sjónvarpsrása: óbærilegur maður á forsetastóli, óbærilegt líf í stofunni minni, óbærilegur maður á forsetastóli, óbærilegt líf á götum úti …
Í von um: Betri afþreyingu! Fleiri kvikmyndasali! – horfði ég á mynd, fyrstu mynd sem ég sé eftir Lav Diaz, filippeyskan kvikmyndagerðarmann sem hefur látið frá sér ótrúlegan fjölda verka á síðustu árum. IMDB segir mér að hann hafi leikstýrt tveimur kvikmyndum árið 2011, tveimur árið 2012, fjórum árið 2013, tveimur árið 2013, einni 2015 og þremur í fyrra. Þetta er godardísk athafnasemi. Myndin sem ég horfði á í kvöld heitir Elegy to the Visitor from the Revolution – söngur til gestsins úr byltingunni. Ég les að þar fari kona frá nítjándu öld um í samtímanum og fylgist með þremur sögum – ég áttaði mig ekki á þeim söguramma með því einu að horfa á myndina. Mig skortir samhengi til að vita hvað leikstjórinn ætlaði sér með myndinni, hvers konar athugasemd um eða átök við samtíma hans hún er, en hún var forvitnileg, hið minnsta. Og gríðarsterk tvisvar, þrisvar, allavega það, óháð ytra samhengi.
Betri afþreyingu! Fleiri kvikmyndasali! Angistina á tjaldið!