Annáll í lok mánu­dags, þetta var 13. febrúar. Mánuð­ur­inn er hálfn­aður. Ef ekki væri fyrir forseta Banda­ríkj­anna veit ég ekki hvort ég hefði tekið eftir því að nýtt ár væri hafið.

Ég las fína grein í dag, viðtal sem Matt­hias Kolb tók við Timothy Snyder, sagn­fræði­pró­fessor við Yale háskóla. Líklega er það ómerki­leg­asta ábend­ingin í viðtal­inu, og sú sem síst þarf prófessor við Yale til að færa í orð, að það sé ágætt að verja ekki meira en hálf­tíma á dag í fréttir.

Það er glóru­laust hversu mikill tími fer annars í þetta rugl, ef maður heldur ekki aftur af sér. Ég horfði á tvö mynd­bönd af handa­böndum Banda­ríkja­for­seta í dag. Tvö handa­banda­mynd­bönd. Frá handabandamyndbandalandi.

Og glóru­laust hversu mikill tími fer í glóru­leysi, yfir­leitt. Almennt glóru­leysi. Ég náði annarri lotunni í dag, af þeim tveimur sem ég set mér sem viðmið við eigin­legar skriftir daglega. Eigin­legar skriftir, það eru fingur á lykla­borði við verk sem ekki hefur verið pantað af fréttamiðli og ekki fer á blogg. Hvort það verður bók, því ræð ég víst ekki einn, en ég leyfi mér að halda að það stefni í það.

Ég er of gamall til að leyfa mér að halda svona hluti.

En ég er líka of ungur til að finn­ast ég of gamall fyrir neitt.

Það er fín bóka­búð hérna nálægt, rétt nógu stór til að þar fást líka bækur sem enginn hefur bent manni á.

Í dag fór ég þó ekki úr húsi nema til að kaupa kaffi og með því. Ég segi „með því“ vegna þess að á íslensku er ekki lengur neitt orð yfir tóbak. Vand­inn er að lifa vel, hugsa ég, og umsvifa­laust þýðist setn­ingin á ensku: það sem skiptir mestu er hversu vel þú gengur gegnum bálið.