Hingað koma orðin til að hvíla sig á kvöldin.

Mér varð í dag nokkuð ágengt í reið­hjóla­leit­inni. Mögu­lega. Það kemur í ljós á morgun. Ég leit við í verslun sem selur aðeins auka­hluti fyrir reið­hjól en ekki hjólin sjálf – afgreiðslu­mað­ur­inn þar var, ólíkt afgreiðslu­fólki í reið­hjóla­versl­unum, sérdeilis almenni­legur. Þegar ég spurði hann um notuð hjól rétti hann mér prent­aðan miða, auglýs­ingu fyri verslun sem hann mælir með, með þeim fyrir­vara að opnun­ar­tím­arnir séu ófyr­ir­sjá­an­legir, maður þurfi að hringja og tékka á gaurnum. Verðin séu til fyrirmyndar.

Saga reið­hjóla minna – ég byrj­aði að hamra hana niður en strok­aði hana síðan út. Hún er jafn fáfengi­leg og mætti ætla. Fáfengi­leg viðfangs­efni skila sér illa í stuttu máli en geta orðið ágætar bækur. Ég bjó í Súða­vík, átta eða níu ára gamall, þegar pabbi kom færandi hendi með glænýtt blátt og hvítt BMX-hjól, eða svo gott sem hálfan himin­inn, handa mér. Sirka tólf árum síðar vakna ég í einhverju útlandi og man ekki hvar ég læsti nýkeyptu notuðu hjóli nótt­ina áður, finn það aldrei aftur. Dude, wo ist mein Rad? gæti bókin heitið.

Hvað stálið varðar og allt það geta reið­hjól enst áratugum saman – en vegna slits, þjófn­aða, gleymsku, tísku og lífs­leiða endist reið­hjól hverjum eiganda líklega ekki meira en fjögur, fimm ár að jafn­aði. Tops.

Hingað koma orðin til að hvílast og fást bara við reið­hjól ef þau lystir – því ekki ætlum við að tala um forseta Bandaríkjanna?

Það gerð­ist á innan við viku, eftir að maður­inn sór embættiseið, að viðfangs­efni heims­ins skipt­ust í tvo flokka, um það bil jafn pláss­freka: Trump og ekki-Trump.

Ýmis­legt sem við höldum að sé ekki-Trump reyn­ist þó, þegar grannt er skoðað, í raun vera Trump. Ekki bara upprifjanir á viðbrögðum heims­ins við embættis­töku í Þýskalandi 1933 og annað augljós­lega tengt efni, heldur jafn­vel, til dæmis, reið­hjól. Ef ekki væri fyrir Trumpþreyt­una sem hefur þegar gripið um sig, að ég nenni þessu ekki, nenni ekki að fást við teikni­mynd­ina sem hefur nú verið sett í gang þar sem áður var heimur, þá héld ég reið­hjól­ar­aunum mínum áreið­an­lega fyrir sjálfan mig. Allt rými er sveigt af þyngd­arafli – og fasistar hafa massa, þó ekki væri annað.

Um leið og heim­ur­inn skipt­ist í Trump og ekki-Trump varð hann þannig, í raun, allur eitt Trump.

Það er mjög freist­andi að skrifa Prump frekar en klifa svona á þessu nafni, en það væri nú ekki mjög full­orð­ins­legt, ha?