Ég er hræddur um að nú líti þessi vefur of vel út til að orðin fái að skína. Orð eru varla neitt, neitt — við erum reyndar vön að koma þeim fyrir sem svörtu pári á hvítum fleti til að þau sjáist í það minnsta — en þess utan vilja þau hafa drasl í kringum sig. Bókin vill vera snjáð eða síðurnar myndskreyttar — illa, jafn­vel. Kaffi vill sull­ast á þær. Ýmist vilja þær liggja í hrúgu á gólfi, nátt­borðum, skrif­borðum, eldhús­borðum, hillum, eða þær vilja, ef þeim er raðað eftir kerfi í hillur, kjöl­jafn­aðar, þá í það minnsta vera bundnar í plast sem safnar fingra­förum og skít eins og undir fing­urnöglum (til aðgrein­ingar frá nöglum sem maður smíðar með — svona er tungu­málið í lágri upplausn — og já, ég er annars að tala um bóka­söfn, til aðgrein­ingar frá heim­ilum, tvenns konar ummerki um líf sem óreiðu). Orð vilja vera í heim­inum, þau eru frávik frá heim­inum en vilja vera í honum, og stundum er þetta net, þessi gagna­vinnslu­vél sem þú ert með í hönd­unum og allir pixl­arnir á skjánum alltof hrein­legir til að þau fái þrif­ist, til að þau fái að njóta þess að vera þetta frávik. Ég vona með öðrum orðum að skjár­inn þinn sé í það minnsta örlítið skít­ugur til að þú getir yfir­leitt lesið þetta hér.

Skjáir verða skít­ugir — þeir rykfalla ekki bara og það safn­ast ekki bara á þá fingra­för ef maður má snerta þá heldur safn­ast fruss á þá, eða einhverjir blettir eftir vökva sem ég skil ekki hvaðan kemur því annars held ég fyrir munn­inn þegar ég hnerra.

Og ég er búinn að stein­gleyma punkt­inum — ég ætlaði að segja eitt­hvað, og það var merki­legra en þetta hér að ofan en það rann úr huga mér á meðan ég setti niður aðdrag­and­ann. Það hafði annað hvort að gera með Bataille eða geim­inn. Rámar mig í. Of þreyttur. Farðu að sofa, Haukur.