Svo mundi ég það – þegar ég var lagstur upp í rúm. Það er kurt­eis­ara að liggja áfram, en þá væri maður víst ekki að vinna fyrir laun­unum sínum: snertiskjár!

Allar myndir hingað til höfum við umgeng­ist út frá þeirri reglu að þær megi aðeins sjá, ekki snerta. Reyndar eru til helgigripir sem á að snerta – en það er meira í suðri en norðri, meira í kaþólsku en lúth­ersku. Annars segja allar myndir – líka auglýs­inga­skilti, sjón­varps­skjáir, tölvu­skjáir hingað til, fjöl­skyldu­ljós­myndir og bílar, sem eru alltaf myndin af sjálfum sér, svo ekki sé minnst á málverk – þetta áður en þær segja nokkuð annað: ekki snerta. Um þetta hefur nokkuð verið skrifað.

Svo ekki sé minnst á glugga, sem þú vilt ekki káma út. Og svo framvegis.

Ekki snerta. Og svo – púff! – án þess að það þyki stór­tíð­indi er það skyndi­lega liðin tíð, mynd­inni koll­varpað: þú átt að snerta hana. Þú verður að snerta hana – til að kalla hana fram, færa hana til, súma inn, súma út, fjar­lægja hana, skipta. Er það ekki forvitnilegt?

Munum við kunna að umgang­ast myndir með gamla laginu eftir snjallsímann?

Kannski er þessum spurn­ingum ofaukið. En tíðindin urðu.