Klukkan er tutt­ugu mínútur yfir fjögur eftir miðnætti. Enginn myndi halda því fram að klukkan tutt­ugu mínútur yfir fjögur eftir miðnætti sé kvöld. Til er fólk, ég efast ekki um það, sem lítur á tutt­ugu mínútur yfir fjögur sem morgun, hjá sumum þeirra er nú mánu­dags­morg­unn. Vélarnar eru sammála þeim og segja að nú sé mánu­dagur en við mann­eskjur vitum betur. Við vitum að þetta er nótt. Nótt­ina kennum við, samkvæmt málvenju, við daginn eftir en þýðum í raun orða­lagið jafnóðum: orðlaust þýðum við aðfaranótt mánu­dags yfir í sunnu­dagsnótt, því við vitum að nóttin er eftir­máli síðasta dags en ekki formáli þess næsta. Ekki aðdrag­andi neins heldur uppgjafarstuna.

En það svarar ekki spurn­ing­unni, hvers vegna ég er enn á fótum.