Það er fuglasöngur fyrir utan gluggann minn. Fuglar syngja fyrir utan gluggann minn. Fyrir utan gluggann minn syngur fugl. Hér í hofinu milli húsanna, þar sem ég sit við opinn eldhúsglugga, kvaka fuglar. Bandbrjálað skrækjandi fiðurfífl linnir ekki látum fyrir utan gluggann minn. Undir lok nætur birtist vængjaður sendiboði og hrópar: Nýr dagur! Nýr dagur! Fyrir utan gluggann tilkynnir lífrænt ræktað flygildi tímamótin: það er komið vor! Fyrir utan gluggann minn flögrar taugaveiklaður byltingarsinni örþreyttur milli trjágreina og barmar sér: ætlar þessu aldrei að ljúka, spyr hann, kemst ég aldrei í höfn, er ekki til neinn góður endir, og hefur ekki hugmynd um að þýðendurnir sem sitja við gluggana allt í kringum hann túlka hvert einasta atkvæði sem eitthvað helvítis dirrindí og gleðilæti.
Líklega veltur það að nokkru leyti á arkitektúr hvaða hlutar sólarhrings nýtast fólki til vinnu. Hér í eins og hálfs herbergis íbúðinni hef ég setið og skrifað síðustu klukkustundir næturinnar — það eru sirka sömu klukkustundirnar sem nýtast mér alltaf best, talið í innslegnum bókstöfum, hvort sem ég vakna fyrir allar aldir til að krækja í þær eða vaki lengra fram eftir en góðu hófi gegnir. Allar gegna aldir góðu hófi ei. Setningar verða því furðulegri fyrirbæri sem maður dvelur lengur með þeim. Og ástæðurnar til að velja eina mögulega setningu umfram aðra bæði óskýrari og greinilegri.
Óskýrt en greinilega. Þannig liggur leiðin áfram veginn.
Shoutout til Jórunnar, Einars, Hafdísar, mömmu og pabba, Ástrósar Evu og Ásbjörns Helga! Shoutout til Eiríks og til Vals Brynjars — hvar ertu?