Fyrri hluta nætur, eða í gærkvöldi, dreymdi mig górillu, kven­kyns górillu sem byggi eða hefð­ist við í hyl í hrauni, útivið, á stað sem minnti á Þing­velli, var ef til vill Þing­vellir, og hún neðan­sjávar að mestu. Nema það hafi bara verið neðanjarðar. Fólk flykkt­ist þar að til að sjá hana, túristar þannig, sjá hana stinga sér, hélt ég, í hylinn þar sem hún bjó, en hún nennti ekki lengur mikið að stinga sér eða vera með þess háttar sjó, gerði færra, hafði hljótt um sig, ég hafði á tilfinn­ing­unni, eða hef núna, að hún hafi keyrt þaðan og á skrif­stofur ferða­fröm­uða til að þræta um þetta, eða útskýra í það minnsta hvað hún væri orðin þreytt á þessu, kannski ekki skella hurðum, en … – halda svo til baka án nokk­urra svara eða niður­stöðu, aftur niður í hylinn, setj­ast við skrif­borð og reyna að sinna sínu án þess að gera óþarf­lega mikið úr því hvað hún væri þreytt á öllu þessu fólki sem stóð þar og starði á hana. Ekki að hún reyndi að fela það heldur. Þetta er fas sem ég er að reyna að lýsa af nákvæmni, draum­ur­inn, eða það sem ég man af honum mörgum klukku­stundum seinna, fólst að veru­legu leyti í þessu fasi. Og því að þetta var górilla, auðvitað.

Sem kven­kyns górilla var hún ekki með allra breið­asta brjóst­kass­ann, heldur ívið nett­ari en það, og gekk nokkuð upprétt. En ekki um að vill­ast á hárvexti, klæð­leysi, andlits­falli og það allt. Í það minnsta litu allir svo á. Veru­lega loðin um allan skrokkinn.

– skrif­aði ég hjá mér þegar ég rumsk­aði, svaf svo áfram. Í draumnum köll­uðu allir hana górillu, en myndin sem situr enn í mér er líkari endur­gerðum á forverum okkar, á við Lucy.