„Ókei. Hæ, öll! Hæ. Hæ, öll. Hæ. Hæ. Velkomin til F8. Við erum hér saman komin á næst­stærsta viðburð­inum sem heitir F8 í þess­ari viku. Við hefðum líklega mátt sjá þetta fyrir eftir Fast and the Furi­ous 7. Gerðum það ekki. Okkur sjálfum að kenna. Þó svo að við höfum ekki The Rock hér í dag höfum við hlið­stæðu tækni­heims­ins: David The Rock Markus …“ Mark Zucker­berg er á svið­inu og fer með nokkra brand­ara fyrir gesti þróun­ar­ráð­stefn­unnar F8, sem Face­book heldur, ef ég skil rétt, árlega. Flestallir gestir salar­ins má vænta að séu þróarar – ef það er gjald­geng þýðing á „developers“. Hafi þessi heimur verið þýddur á íslensku hefur þýðingin enn ekki skilað sér til okkar, almenn­ings­ins sem neytir þó afurða hans í tíu tíma á dag, eins og fram hefur komið. Samfé­lag – það orð er þó til og mun skipta máli í því sem á eftir fer. Þrátt fyrir óbeit á þeirri fjar­stæðu að þýða „society“ með skír­skotun til þjóðar – „society“ er í ákveðnum skiln­ingi andstæða þjóðar, nær til víðari samfé­laga, sem eiga að vera öllum opin að uppfylltum skil­yrðum sem hafa, í það minnsta að nafn­inu til, ekkert með uppruna að gera – þrátt fyrir það mun ég þýða „society“ hér á eftir sem þjóð­fé­lag, til aðgrein­ingar frá „comm­unity“, sem verður þýtt sem samfé­lag, og þó oftar samfé­lög: hvert þjóð­fé­lag inni­heldur mörg samfé­lög og ekkert þeirra er Face­book óvið­kom­andi. „Aldrei gefast upp á fjöl­skyld­unni,“ heldur Zucker­berg áfram, það er víst slag­orð kvik­mynd­ar­innar F8, en við erum líka með slag­orð segir hann svo: „Aldrei gefast upp á fjöl­skyldu appanna.“ Við erum á appaplán­et­unni og Zucker­berg hlær gegnum nefið.

„Ókei,“ segir hann svo, sem ég mun nota til þýðingar á „alright“, sem Zuck hefur fyrir greina­skil. „Ég gæti haldið áfram, ég skrif­aði sex svona í viðbót, en mér skilst að þið séuð komin til að sjá tæknidót“ – tæknidót er hér til þýðingar á „tech-kino“, sem mér heyrð­ist hann segja, en virð­ist ósenni­legt, svo dót verður að duga. „Þið sáuð að við létum frá okkur mynda­vélar á dögunum. Það var fyrsti þáttur. Ljós­myndir og mynd­skeið eru að verða miðlæg­ari þáttur í hvernig við deilum og sendum skila­boð, þannig að mynda­vélin þarf að vera miðlæg­ari í öppunum okkar en texta­boxið. En í dag ætlum við að ræða annan þátt:“ – þáttur er hér þýðing á act, eins og í leik­ritum, en ekki til dæmis element, eins og að framan. „Hvert höldum við héðan? Og það er samofið stefnu tækni­þró­unar í átt að viðbótaveruleika.“

„Technological trend,“ sagði hann, og „augmented reality“. Viðbóta­veru­leiki er þá tilraun mín til að þýða seinna hugtakið – ekki viðbótar- heldur viðbóta‑, veru­leiki með viðbótum. „Í síðasta mánuði skrif­aði ég bréf um uppbygg­ingu samfé­laga,“ segir Zuck og beygir sig galvaskur eftir bunka, á að giska 700 blaða stafla af ljós­rit­un­ar­pappír, „hér er ég með það.“ Hann lyftir stafl­anum á loft, hlær aftur gegnum nefið, segir: „Bréfið var langt, það var 6.000 orð, og mér datt í hug að sum ykkar hefðu ekki náð að lesa það allt svo ég gæti kannski byrjað á að lesa það upp fyrir ykkur, bara núna“. Hann leggur bunk­ann frá sér, brosir og hnussar, hann var að grín­ast. „Að öllu gamni slepptu, þá er um þessar mundir mikil­vægt að vinna að því að byggja upp samfé­lög. Þið vitið, við lifum á tímum sundraðs þjóð­fé­lags og stöndum frammi fyrir mikilli vinnu við að færa fólk nær hvert öðru.“

Zuck stendur á sviði og í bakgrunni er breið­tjald. Þar birt­ist nú stað­hæf­ingin: „Næst beinum við athygl­inni að því að byggja upp samfé­lög“ – ef það að beina athygli að er tæk þýðing á „focus on“.

„Þegar við ræðum þetta ræða margir hagrænu hlið­ina. En ég held að stærri hluti lausn­ar­innar sé líka félags­legur“ — „social,“ sagði hann. Lausnin á vanda samfé­lags­ins verður, með öðrum orðum, að stórum hluta samfé­lags­leg. „Við fáum öll mikla merk­ingu“ – þetta segir maður á ensku og þó að það sé íslensku fólki tamara að segj­ast leggja merk­ingu í hluti en fá merk­ingu frá þeim virð­ist það svolítið gróf tilfærsla á merk­ingu orðanna: að fá er ekki það sama og að leggja til, hreyf­ingin er einmitt öfug. Kannski kemur það í sama stað niður, við fáum merk­ingu frá, segir Zuck, eða leggjum hana í „samfé­lög. Hvort sem það eru fyrir­tæki eða kirkjur, íþrótta­fé­lög eða sjálf­boða­liða­hópar, þá veita þau okkur tilgang“ – „sense of purpose“ er enska orða­lagið, tilfinn­ing fyrir tilgangi frekar en tilgangur sem slíkur. „Þessa tilfinn­ingu að við séum hluti af einhverju stærra en okkur sjálfum, að þörf sé fyrir okkur, að við séum ekki ein. Þjóð­fé­lagsvefn­aður okkar er ofinn úr þessum hópum“ – er auðvitað alltof uppskrúfað mynd­mál, en hvað á maður að gera við „make up our social fabric“?

„Þess vegna er það svo sláandi hvað aðild að þessum samfé­lögum hefur farið hnign­andi á síðustu áratugum. Frá áttunda áratugnum hefur meðlimum alls konar stað­ar­sam­fé­laga fækkað um allt að fjórð­ung. Það er margt fólk, sem nú þarf að öðlast tilgang annars staðar.“

Og hver haldið þið að sjái fyrir sér að koma öllum þessum ráðvill­ingum til bjargar? „Síðast­lið­inn áratug hefur Face­book einblínt á að tengja vini og fjöl­skyldu­með­limi. Og nú, á þeim grunni, er næsti fóku­spunktur okkar, að byggja upp samfé­lög“ – „comm­unity“. Kannski ætti heldur að þýða það í eintölu, en málvenja heimtar fleir­tölu frá mér, og ég held að Zuck eigi líka við fleiri en eitt samfé­lag þó að enskan hafi það á hinn veginn. „Við höfum alltaf unnið ötul­lega að því að hjálpa fólki að deila“ — í merk­ing­unni „share“en ekki „disp­ute“ „og nálg­ast þann fjölda skoð­ana sem finnst þarna úti.“ „Diversity of opinion“ er auðvitað ekki bara fjöldi heldur líka fjöl­breyti­leiki – skoð­an­irnar eru jafn marg­vís­legar og þær eru margar, gefur orða­valið til kynna, sem skilar sér ekki alveg í þýðingu, en er auðvitað ekki heldur alveg satt svo við látum það slæda. „Við munum alltaf gera þetta. En þar að auki ætlum við nú að vinna að því að finna sameig­in­legan flöt“ ef það dugir fyrir „Common ground“: „Ekki bara fá fram fleiri ólíkar skoð­anir heldur einnig að færa fólk nær hvert öðru. Þar er mikið verk framundan. Við erum með ítar­legt vega­kort“ – „roadmap“ – hugtakið virð­ist notað innan svona fyrir­tækja um vegferð­ina framundan eða það sem ákveðið hefur verið að fyrir­tækið skuli gera.

„Afurðir til að hjálpa við uppbygg­ingu hópa og samfé­laga, hjálpa við myndun upplýst­ara þjóð­fé­lags, hjálpa við að tryggja öryggi samfé­laga okkar. Og við höfum enn meira verk fyrir höndum. Og við vorum minnt á það, í þess­ari viku, með harm­leiknum í Cleve­land.“ Nú lygnir Zuck aftur augum og bítur saman. „Og hjörtu okkar dvelja með fjöl­skyldu og vinum Roberts Godwin eldri. Og okkar bíður mikil vinna og við munum halda áfram að gera allt sem við getum til að koma í veg fyrir að svona harm­leikir eigi sér stað.“

Hér vísar Zuck til þess að eldri maður var myrtur í beinni útsend­ingu á Face­book, þar sem millj­ónir manna horfðu á mynd­skeiðið næstu klukku­stund­irnar eftir verkn­að­inn, þar til það var loks fjar­lægt. Zuck bítur aftur saman, gerir sig ærlegan í framan, og þegir í tæpar tvær sekúndur.

„Nú, þar sem þetta er F8, þróun­ar­ráð­stefnan okkar,“ tekur hann þá upp þráð­inn, „ætlum við í dag að beina sjónum okkar að þeirri tækni sem við erum að vinna að, í samein­ingu, til lengri tíma litið. Vegna þess að í fram­tíð­inni mun tæknin halda áfram að gera okkur fram­leiðn­ari og breyta því hvernig við vinnum. Hún mun frelsa okkur til að verja meiri tíma í það sem okkur er annt um, á við að njóta og eiga í samskiptum hvert við annað og tjá okkur á nýja vegu. Í fram­tíð­inni held ég að fleiri okkar eigi eftir að leggja af mörkum til menn­ingar og þjóð­fé­lags með hætti sem ekki er auðvelt að mæla með hefð­bund­inni hagfræði og vergri þjóð­ar­fram­leiðslu. Miklu fleiri okkar munu fást við það sem í dag telst til lista“ – „the arts“ er enska orða­lagið, sem ég er aldrei með alveg á hreinu hvort er ætlað að vísa til list­greina, eingöngu, eins og við tölum um þær á íslensku, eða inni­halda „the liberal arts“ – þau fög sem þarft þótti að frjálsir menn lærðu til forna og hafa að einhverju leyti erfst gegnum skóla­stofn­anir samtím­ans. Með öðrum orðum, hvort Zuck hefur málvís­indi, rökfræði og mælskulist í huga, jafn­vel heim­speki og félags­vís­indi, eða þrengri skiln­ing á hugtak­inu. Líklega skiptir það sára­litlu máli, ég læt listir standa.

„Og það verður grund­völlur margra samfé­laga okkar.“ Allt þetta list­astarf, semsagt. „Þess vegna er ég svona spenntur fyrir viðbóta­veru­leika. Vegna þess að hann mun gera okkur kleift að skapa alls kyns hluti sem þar til í dag hafa aðeins verið mögu­legir í hinum staf­ræna heimi. Og við ætlum að smíða“ hluti eða hugbúnað eða hvaða nafn­orð sem Zuck gleymdi, „til að fást við þá og kanna þá, saman.“

Svo segir Zuck „so“, sem virð­ist marka greina­skil eins og „alright“, en verður hér þýtt sem „þannig að“: „Þannig að, á F8 síðasta árs viðr­uðum við vega­kort okkar til til næstu tíu ára, að færa öllum í heim­inum valdið til að deila hverju sem þau vilja með hverjum sem er. Og ein lykil­tækni sem við töluðum um var viðbóta­veru­leiki. Við vitum öll hvað við viljum þegar allt kemur til alls: við viljum snertil­insur, eða að minnsta kosti gler­augu, sem virka eðli­lega en gera okkur kleift að bæta upplýs­ingum og alls kyns staf­rænum hlutum við alvöru heim­inn.“ – Alvöru heim­ur­inn stendur hér fyrir „the real world“, hugtak sem Zuck notar purk­un­ar­laust þrátt fyrir nú útbreiddar efasemdir tækni­frum­spek­inga um að þar standi steinn yfir steini. „Þannig að við getum bara setið hér, viljum tefla, snapp!“ – Zuck slær á úlnlið­inn á sér til marks um hversu auðvelt það gæti einn daginn orðið að hefja skák – í sömu mund dregst svört Rayban­leg gler­augnaum­gjörð yfir mynd­ina á breið­tjald­inu, ímyndað sjónsvið okkar, og í lítilli snyrti­legri stofu þar sem áður var ekkert skák­borgð birt­ist, með gler­aug­unum, skák­borð. „Hér er skák­borð og við getum teflt saman. Þú vilt horfa á sjón­varp, við getum varpað staf­rænu sjón­varpi hér á vegg­inn,“ segir Zuck og réttir upp hand­legg í átt að ímynd­uðum vegg, „og í stað þess að vera vélbún­aður er það eins doll­ars app, ekki 500 doll­ara græja. Þannig að, hugsið ykkur hversu margir hlut­anna í lífum okkar þurfa ekki að vera efnis­legir heldur geta verið staf­rænir. Og ímyndið ykkur hversu mikið betri og ódýr­ari – og aðgengi­legri – þeir munu verða en þeir eru nú. Þannig að, ímyndið ykkur að fara í frí til Rómar og upplýs­ingar um Colosseum birt­ast yfir bygg­ing­unni sjálfri, eða að upplýs­ingar um leiðir til að rata birt­ist á götunni sjálfri. Og hugsið ykkur, ef dóttir ykkar er mikill aðdá­andi Harry Potter, að á afmæl­inu hennar gætirðu breytt heim­il­inu ykkar í Hogw­arts.“ Nú birt­ist íbúð­ar­hús á breið­tjald­inu, við íbúð­ar­götu, og ummynd­ast í kast­ala. Zuck segir brand­ara um takka sem sést á skjánum, með mynd af klóset­trúllu, en ég skil ekki brand­ar­ann, eða sýnist hann jafn­vel lakari en þeir sem hann fór með í upphafi erind­is­ins, svo ég þýði hann ekki. Hann hlær aftur gegnum nefið og segir svo „now“, greina­skil sem mér sýnist helst við hæfi að þýða með „jæja“.

„Jæja, við erum öll hlynnt því að breiða úr efnis­heim­inum á netinu. Þegar þið verðið vinir einhvers á Face­book styrkj­ast tengsl ykkar. Þegar þið gangið til liðs við samfé­lag á netinu styrk­ist efnis­lega samfé­lagið. Þannig að viðbóta­veru­leiki mun hjálpa okkur að blanda saman hinu staf­ræna og hinu efnis­lega, á ótal nýja vegu, sem mun gera efnis­veru­leik­ann okkar betri. Þess vegna er þetta svona mikil­vægt trend.“ – Hér gefst ég upp á að reyna að þýða trend. Trend er trend. Ekki bara tilhneig­ing, ekki nákvæm­lega tíska, ekki jafn sjálf­valið og stefna – heldur trend. Viðbóta­veru­leiki er mikil­vægt trend vegna þess að hann bætir efnis­veru­leik­ann, sagði Zuck, og það er ekki honum að kenna ef gegn­sæi samsettu, íslensku orðanna afhjúpar að setn­ingin segir eigin­lega ekki neitt. Þegar „bætir efnis­veru­leik­ann“ hefur stytt út „viðbóta­veru­leika“, þannig að rökvenslin „vegna þess að“ sem áður stóðu á milli þeirra leys­ast upp eins og dala­læða í birt­ingu, er „trend“ eini merk­ing­ar­bæri setn­ing­ar­hlut­inn sem eftir stendur. Trend! Allir frá, það er trend!

„Jæja, þegar við tölum um viðbóta­veru­leika höfum við þrenns konar notk­un­ar­til­felli í huga. Mögu­leiainn á að birta upplýs­ingar, á við vega­leið­sögn eða skila­boð eða tilkynn­ingar. Getuna til að bæta við staf­rænum hlutum, á við skák­borðið eða sjón­varps­skjá­inn sem ég var að tala um. Og getuna til að bæta þá hluti sem þegar eru til, á við heim­ilið þitt,“ segir hann og bendir á ímynd­aða kast­al­ann, „eða andlitið þitt,“ bætir hann svo við og bendir ekki á neitt. Enginn hlær, ekki heldur Zuck sjálfur, og þannig vitum við sem heima sitjum að hann var ekki að grínast.

„Jæja, ég var vanur að hugsa sem svo að gler­augu yrðu fyrsti vinsæli vett­vang­ur­inn fyrir viðbóta­veru­leika.“ Vett­vangur stendur hér sem þýðing á „plat­form“ – viðbóta­veru­leika­vett­vangur. „Og að við myndum fá þau eftir fimm eða tíu ár, þá yrðu þau með því sniði sem við viljum öll. En á síðustu örfáu árum höfum við séð frum­stæðar útgáfur af öllum þessum notk­un­ar­mögu­leikum á símum okkar og mynda­vélum. Til að birta upplýs­ingar – við höfum öll séð fólk taka myndir og skrifa texta á þær eða teikna hringi eða örvar til að undir­strika upplýs­ingar. Í tilfelli staf­rænna hluta höfum við séð leiki á við Pokemon, þar sem þú getur lagt staf­rænan pokemon yfir alvöru heim­inn fyrir framan þig. Og hvað varðar betr­um­bætur, þá höfum við hluti á við andlits­s­íur og –“ nú veit ég ekki hvað hann sagði næst. „Stealth trans­fers?“ Ég kann ekki lengur á netið, ég geri ráð fyrir að hann eigi við eitt­hvað sem er til á Snapchat, kannski, en á breið­tjald­inu fyrir ofan hann birt­ist mynd, á síma­skjá, af konu í staf­rænum kattarham.

„Jæja, margir horfa til alls þessa og þetta virð­ist svo grunnt. Og þið spyrjið, kannski er þetta bara það sem krakkar fíla um þessar mundir. En þegar við lítum á þetta sjáum við eitt­hvað annað. Við sjáum upphaf nýs vett­vangs. Við notum ekki frum­stæð tól í dag vegna þess að við kjósum þau heldur. Við notum frum­stæð tól vegna þess að við erum enn við upphafs­reit þess leið­ang­urs að skapa betri tól. Og til að skapa betri tól þurfum við fyrst opinn vett­vang, þar sem allir þróarar heims geta byggt fyrir viðbóta­veru­leika án þess að þurfa fyrst að setja saman sína eigin mynda­vél og fá hell­ing af fólki til að nota hana.“ Það mun koma í ljós, hægt og bítandi, að Zuck á ekki við efnis­legar mynda­vélar, þegar hann segir mynda­vél, heldur hugbúnað. „En þegar þið svip­ist um allar mynda­vél­arnar sem fást þarna úti í dag“ – það er mynda­véla­öpp, ef ég skil rétt, „þá reyn­ist enn enginn hafa komið upp vett­vang­inum. Þannig að í dag hefj­umst við handa, í samein­ingu, við að koma okkur upp slíkum vett­vangi. Og við ætlum að gera mynda­vél­ina fyrsta vinsæla viðbóta­veru­leika­vett­vang­inn. Ef þið farið heim héðan með eitt­hvað eitt í huga er þetta það,“ segir hann og bendir á breið­tjaldið þar sem nú stendur: „Við gerum mynda­vél­ina að fyrsta viðbóta­veru­leika­vett­vang­inum“. Svo segir hann það aftur: „Við gerum mynda­vél­ina að fyrsta viðbóta­veru­leika­vett­vang­inum“. Nokkrir áhorf­endur klappa. „Þannig að, fyrir þau ykkar sem hafa séð okkur bæta mynda­vélum í öll öppin okkar og velt fyrir ykkur hvað okkur gekk til, þá var það fyrsti þáttur. Þetta er annar hluti: að færa þróurum vald til að byggja fyrir viðbóta­veru­leika, innan fyrsta viðbóta­veru­leika­vett­vangs­ins, mynda­vél­ar­innar. Sjáum nú hvernig það mun líta út.“

Zuck hitar upp með nýjum effektum og filterum – þessu sem ég þýddi sem andlits­s­íur að ofan en enginn myndi kalla síu í mæltu máli. Kannski skraut. Þetta eru effektar og filterar, það eru alls kyns effektar og filterar á leið­inni með ógrynni af ólíkum menn­ing­ar­legum skír­skot­unum – og sumir þeirra munu notfæra sér getu símans þíns til að leggja mat á þrívídd og dýpt í myndum. Þá geta hákarlar synt hringi gegnum morg­un­verð­ar­skál­ina þína og ský sveimað yfir, eins og Zuck sýnir á breið­tjald­inu. Síðan birt­ist rými sem hann segir vera skrif­stofu í Seattle, en tveir rauðir hæginda­stólar og hörð birta að ofan gera mynd­ina heldur lynchíska. Zuck sýnir hvernig hægt er stilla birtu, fylla herbergið af vatni, af boltum og af skitt­les-sælgæti – hann segir fram­tíð­ina vera gómsæta og hlær. „Precise location, visual effects and object recognition,“ segir Zuck að séu horn­steinar viðbóta­veru­leika­vett­vangs­ins: nákvæm stað­ar­ákvörðun, skraut og hluta­kennsla­burður, eða hvað er íslenska nafn­orðið fyrir object recognition?

Eftir séríós og skitt­les birt­ast tveir símar á breið­tjald­inu. Í öðrum er Zuck með svita­band um ennið, merkt Nike. Hann er sveittur, dregur andann ótt og títt, og brosir, nýbú­inn að hlaupa, vænt­an­lega, eins og maður­inn á hinum skjánum, sem hann vísar til með nafni, Ímei? Mér tekst ekki í fljótu bragði að gúgla hann en skil ummæli, hlátur og látbragðs Zucks sem svo að þar sé um að ræða atvinnu­hlaup­ara, frægan íþrótta­mann. Í kringum þá báða, á skjá­unum, fljóta upplýs­ingar: kort af hlaupaleið­inni sem hvor þeirra var í þá mund að ljúka við, ásamt vega­lengd hlaups­ins og fleira.

„Sjáið til,“ segir Zuck, „við gerum svona hluti alla daga, eins og að hlaupa, þið vitið, hvers­dags­lega hluti: hlaupa, þrífa heima hjá okkur, þvo þvott­inn,“ – og það leitar á mig hversu ósenni­lega það hljómar að fimmti ríkasti maður heims, samkvæmt síðasta lista tíma­rits­ins Forbes, sjái um þessa hluti heima hjá sér, en hver veit – „skipta um bleiur. Og tilfellið er að við erum stolt af þessum hlutum. Og við viljum tjá þá. En við höfum oft ekki færi á því, vegna þess að þeir virð­ast fáfengi­legir.“ Við höfum oft ekki færi á að monta okkur af því að taka til, vegna þess að tiltektir virð­ast svo fáfengi­legar. Haltu áfram, fimmti ríkasti maður heims, hvað hefurðu í bígerð til að komast í fyrsta sætið fyrir fertugt? „Þeir“ – fáfengi­legu, hvers­dags­legu hlut­irnir – „virð­ast ekki nógu sérstakir til að deila þeim. Þannig að alltof oft deilum við þeim ekki nema við höfum eitt­hvað sem gerir augna­blikið fyndið eða gefur til kynna að það eigi erindi við annað fólk. Þannig að, eins kjána­legir og svona effektar virð­ast kannski vera, þá eru þeir í raun­inni mikil­vægir og merk­ing­ar­bærir, vegna þess að þeir gera okkur fært að deila því sem skiptir okkur máli dag frá degi.“ „On a daily basis“ – það hljómar jafn afslappað og dag frá degi en felur samt líka í sér að það sé gert daglega. Við höfum kannski stundum deilt ákveðnum augna­blikum við þrif, tiltektir og líkams­um­hirðu með umheim­inum en hingað til höfum við ekki gert það á hverjum degi, ekki nærri því, sem er vand­inn sem Zuck hefur nú fundið lausn­ina á.

„Tölum um leiki,“ segir hann svo. „Millj­arður manna leikur leiki“ – hann hlýtur að eiga við tölvu­leiki. Viðbóta­veru­leik­inn mun hafa mikil áhrif á þróun leikja, „hér er dæmi, faðir sem ætlar að spila viðbóta­veru­leika­leik við börnin sín“ – og nú er orðið svolítið þröngt um íslensku orðstofn­ana. Viðbóta­leikir? Bóta­leikir? Á breið­tjald­inu sest skeggj­aður karl­maður, ásamt tveimur börnum, á að giska á milli fimm og tíu ára, í veglegan sófa: „Þau eru í biðstofu hjá lækni,“ útskýrir Zuck, „og hann ætlar að nota borðið á biðstof­unni sem leik­borð í turn­varð­ar­leik“ – „tower defence game“ – „krakk­arnir geta slegið niður vondu kall­ana áður en þeir ná þér“ – og við sjáum börnin berja borðið fyrir framan sig á meðan pabbi horfir á atburða­rás­ina á síma­skjá, þar sem borðið iðar af lífi og dauða, fullt af krútt­legum stríðs­tólum. „Ég er spenntur yfir þessu,“ segir Zuck „þetta er sá hluti vett­vangs­ins sem fer í umferð aðeins seinna á árinu.“

„Tölum um list,“ segir hann svo, með handa­hreyf­ingu sem mig langar ekki að kalla mont­lega – segjum að hún birt­ist sem eitt­hvað skylt bend­ingu manns um að hann ætli nú ekki að fara að fjöl­yrði um eigið veglyndi, svona sé hann bara gerður. „Með viðbóta­veru­leika munt þú geta skapað og uppgötvað alls konar nýja list víðs­vegar um borg­ina þína. Þetta hér er einmitt verk í höfuð­stöðvum Face­book,“ segir hann, og á breið­tjald­inu birt­ist vöru­skemmu­legur veggur, með áhang­andi þakrennum en eftir eitt andar­tak fara að fljóta um hann ólík tilbrigði við bláan: blár vökvi, bláar máln­ing­ark­lessur, blá strik. „Án viðbóta­veru­leika virð­ist þetta bara vera auður veggur. En þegar þú ert í viðbóta­veru­leika færðu þetta fallega lista­verk sem er ekki bara málað á vegg­inn heldur fyllir upp í allt rýmið“ – og viti menn, sýnd­ar­máln­ingin flýtur líka um gólfin og allt­hvað­eina. „Það er í þrívídd og ekki bara – þetta er nokkuð sem væri ómögu­legt að setja upp í raun­veru­leik­anum vegna þess að við erum með þennan enda­lausa máln­ing­ar­foss, þetta er sann­ar­lega eitt­hvað fyrir augun. Eitt sem er svolítið fyndin auka­verkan af þessu er að nú þegar við erum á Face­book“ – hann meinar í höfuð­stöðv­unum, uppi í Face­book – „sjáum við fólk safn­ast saman sem virð­ist bara standa og horfa á auðan vegg.“ Og á breið­tjald­inu birt­ist heldur eymd­ar­leg mynd af sjö, átta manns sem standa saman, undir gráum himni, með símana sína á lofti og beina þeim að þessum tilkomu­litla vegg, eða vegg sem virð­ist tilkomu­lít­ill í raun­veru­leik­anum en er auðvitað magn­þrung­inn á að líta í gegnum símana. Áhorf­endur hlæja. „Þannig að þetta verður bara málið í fram­tíð­inni,“ segir Zuck, „bara fólk sem situr hér og þar og starir á auða veggi. Þannig að við settum efnis­legan platta á þennan vegg til að minn­ast þess að þetta er, við teljum að þetta verði fyrsta viðbóta­veru­leika­götulist heims­ins, en það er fullt af svona á leiðinni.“

„Eitt af því sem ég hef alltaf viljað gera,“ segir Zuck, „er að skilja eftir miða til vina á ólíkum stöðum. Til að gera það þarftu mjög nákvæma stað­ar­ákvörðun. Þetta er ekki eins og að finna Pokemon í hundrað metra radíus“ – hundrað metrar hér sem þýðing á „one block“ – „maður þarf mjög nákvæma stað­ar­ákvörðun, ég er að tala um að skilja eftir miða til að segja vini þínum hvaða sérréttur er réttur“ – og aftur þreng­ist um orðstofn­ana, en Zuck er að tala um ábend­ingar á veit­inga­stað – „rétt við hlið­ina á tilteknu sérrétta­skilti á veit­inga­stað. Eða merkja borðið þitt á hverf­is­barnum sem þú stundar með vinum þínum. Eða skilja eftir miða til konunnar þinnar á ísskápnum.“ Til skýr­ingar birt­ast á breið­tjald­inu myndir af fólki sem horfir á skilti, barborð og ísskáp gegnum síma og sér þá birt­ast skila­boð á skjánum sem líta út eins og skildir hafi verið eftir miðar á fyrr­nefndum hlutum en eru þar ekki. Ekki í raun­veru­leik­anum, það er. „Þetta verður sérstakt,“ segir hann og svo „Ókei. Þannig að þetta eru bara nokkur dæmi um það sem við erum að gera fyrir viðbóta­veru­leika­vett­vang­inn okkar. Eins og ég sagði hefjum við lokaða beta­prófun í dag. Mig langar að vera mjög skýr og gæta að vænt­ingum, það tekur tíma fyrir okkur að þróa þetta. Margt mun birt­ast hægt og bítandi, reynsla ykkar mun ekki breyt­ast drama­tískt á einni nóttu. Það tekur tíma að koma sumu af þessu út og síðan jafn­vel enn lengur fyrir þróara að smíða þessar upplif­anir. En ég held að þetta verði mjög mikil­væg tækni sem muni breyta því hvernig við notum símana okkar, og, þegar allt kemur til alls, alla tækni. Og þetta er tækni, þetta er þess háttar tækni sem við elskum að leysa. Og setja saman. Vegna þess að við erum með viða­mikið vega­kort yfir tækni í smíðum. Áralangt. Jafn­vel þó að við færum svolítið hægt í að bæta mynda­vélum í öll öppin okkar, þá er ég sann­færður um að nú munum við ýta viðbóta­veru­leika­vett­vangnum fram á við. Til lengri tíma litið fer öll sú vinna sem við innum af hendi hérna í gler­augun sem við viljum öll. Það er allt sama tæknin. Þetta er annað skref í áttina þangað. Ókei.“

„Við höfum hell­ing í viðbót til að tala um næstu daga. Sem snýr að tíu ára vega­kort­inu, yfir að færa öllum valdið til að deila hverju sem er með hverjum sem er. Við ætlum að tala um gervi­greind. Við ætlum að sýna ykkur eitt­hvað af gervi­greind­inni sem þarf til að láta viðbóta­veru­leika­vett­vang­inn virka. Og hell­ing af öðrum hlutum sem við erum að vinna að. Við ætlum að tala um sýnd­ar­veru­leika. Við ætlum að ýta úr vör fyrstu samfé­lags­sýnd­ar­veru­leika­af­urð­inni okkar. Sýnd­ar­veru­leiki og viðbóta­veru­leiki fara hönd í hönd. Og, þið vitið, þessi sýnd­ar­veru­leika­tilraun mun gefa ykkur smjör­þef­inn af því hvernig það er að hafa þessa raun­veru­legu tilfinn­ingu fyrir nærveru vina ykkar, hvar sem þeir eru í heim­inum, og byrja að fást við“ – ég held að mér hafi láðst að nefna það áðan en ég ákvað að þýða sögn­ina „interact“ sem að fást við, mér sýnist það nægja, annars vantar okkur sögn – „byrja að fást við alls konar staf­ræna hluti, á þess­ari leið í áttina að algjörum viðbóta­veru­leika.“ – „Fully augmented reality,“ sagði hann. Fylli­lega viðbættur veru­leiki væri nákvæm­ari þýðing en ljótari.

Svo kynnir Zuck nýja kynslóð skila­boða­vett­vangs Face­book. Fleiri leiðir til að finna botta til að tala við — það er átóm­ata, botti er hér íslenskun á „bot“ sem er stytt­ing úr „robot“ og hefur verið notað, að minnsta kosti frá gull­öld ircs­ins, yfir forrit sem láta frá sér orð í spjall­rýmum. Þeim fer víst fram. Hann imprar á notenda­við­mót­inu sem á að gera fólki kleift að setja færslur á Face­book með hugar­ork­unni einni saman – um þá tækni er víst rætt ítar­legar í öðru erindi sem þegar hefur ratað í fréttir, og snýst um skynj­ara sem Face­book vill bjóða fólki að setja á höfuð sitt án ígræðslu. „Direct brain interfaces“ – bein­heila­við­mót liggur beint við. Ég geri ráð fyrir að mark­aðs­deildin hafi byrjað á að kanna hvernig ígræðslur legg­ist í fólk og séð að þær væru ekki málið til að byrja með. „Það dót er virki­lega far out,“ tekur Zuck fram en ég veit ekki hvernig maður þýðir „far out“. Langt gengið og geggjað. „Þetta er það sem við erum að vinna að. Við erum að byggja tólin til að gera öllum kleift að deila hverju sem þau vilja. Ég er mjög spenntur,“ segir hann aftur, „yfir viðbóta­veru­leika­vett­vangnum og öllu sem við ætlum að byggja til að skapa með honum.“ Hann klappar saman höndum, mér sýnist hann vera að pakka saman erind­inu, víkur aftur að upphaf­inu: „Þetta er mikil­vægur tími fyrir okkur“ – „import­ant time for us“ segir maður á ensku, reynum aftur: „Um þessar mundir er sérstak­lega brýnt að við vinnum að svona tækni, vegna þess að okkur er mikil vinna fyrir höndum að byggja upp samfé­lög og færa fólk nær hvert öðru. Og eins og alltaf er heiður að vera á þess­ari vegferð með ykkur.“ Svo þakkar Zuck öllum fyrir og yfir­gefur sviðið.

Þannig hljóð­aði lykilnóturæða Zucks, flutt upp úr miðjum apríl 2017.

Sjá: https://developers.facebook.com/videos/f8-2017/f8-2017-keynote/