Það var ekkert lítið sem þessi dagur batnaði þegar kom í ljós að hann væri uppstigningardagur.
Ég vakti frá miðnætti, gegnum nóttina, án mikillar eirðar, ráfandi að mestu stefnulaust um netið, fyllti út eitt einasta rafrænt eyðublað enn hjá einhverri frílansaramiðlun, reynandi að koma mér í verð, en man annars ekki eftir að gera margt af viti. Hvað varð um kattavídeóin? Ég hef ekki séð kattavídeó í háa herrans tíð, hvað þá gott kattavídeó, líklega ekki svo mánuðum skiptir, en á meðan virðist netið hafa fyllst af fréttum, bröndurum og myndum af forseta Bandaríkjanna. Kannski þykir okkur öllum vænt um hann á sama máta og um eigingjarnt gæludýr, kannski er eina eðlilega viðbragðið við honum að strjúka á honum kollinn eins og Jimmy Kimmel FALLON gerði, já þetta finnst þér gott, ha, svona, er þetta gott, kallinn? Svona, já. Já já já já já, hver er sætastur? Idið okkar, maðurinn sem virðist ótruflaður af raunveruleikaprinsippinu, skrímsli, auðvitað, en þá eins og Gremlins, eða dýrið hennar Fríðu, hver elskar ekki skrímsli?
Allavega — vitleysan á netinu át mig í alla nótt, svo kom morgunn, Dísa vaknaði, og ég rak mig á hálftímagamlan tölvupóst frá þýðingamiðlun: þýðing úr ensku á íslensku, hundrað orð, 2000 japönsk yen, hefurðu áhuga? Ég svaraði um hæl, já, látið mig fá þessi yen ykkar — og gúglaði gengið jafnharðan til að komast að því að eitt yen jafngildir tæpri krónu, en sendið textann, sextán evrur, það er brauð og með því. Á þessum hálftíma sem leið frá því verkkaupinn hafði samband og þar til ég svaraði reyndist einhver annar hafa hrifsað evrurnar sextán. Þetta er þyrstur heimur, sá hnattvæddi, og maður þarf að hafa hraðar hendur í honum. Eða geyma þær bara í vösunum, uppi í ermunum, sitja með þær í skauti.
Ég fann ekki einbeitingu til að fást við tölvupóst eða annan raunveruleika aftur, henti mér í fleiri gamansögur af Trump, meiri vitleysu — var John Oliver að segja eitthvað fyndið? Nei, ekki svo, hvað með Colbert? Hvenær kemur Jon Stewart aftur? Hey, Jim Carrey í viðtali, það er hjá Kimmel, gott yfir honum, hann hlýtur að hafa verið í meðferð, sko, þarna minnist hann á þerapistann sinn, hlaut að vera, Sgt. Peppers að verða fimmtíu ára, hver er þessi listakona sem er að vinna verk upp úr Fixing A Hole? Herinn er á götunum í Bretlandi og hér er ljóð sem var flutt á samstöðufundi í Manchester, alveg ágætt til síns brúks, líklega, djöfull er Manchester merkileg borg, og eitthvað nýtt um Trump og Rússana, fleiri Rússar? Fleiri aðstoðarmenn? Auglýsing fyrir eftirlitsmyndavélar, hvað halda þeir að ég sé, best að smella og sjá hvað er nýtt í þeim geira, varla geta þær verið alveg þráðlausar, en batteríið í nýju tölvunum frá Microsoft maður, 13 tímar, getur það verið? Er Apple að tapa forskotinu, hvenær er vörukynningin þeirra, hvað kallast svoleiðis á íslensku, hey, hér er fyndin glefsa úr orðabók, nenna, nennuleysi, nepja, mikið væri gaman að vera ennþá ungur og sniðugur, hvað á ég að gera við þessi fullorðinsár?
Þannig datt ég í snakkskál heimsins, ég meina ekki sem átvagl heldur sem snakk, lét athyglisbrestinn borða mig — allt þar til vélin mín minntist á að í dag væri uppstigningardagur. Uppstigningardagur — er það ekki frídagur? Ég gúglaði mér til og viti menn — uppstigningardagur er frídagur.
Og þá loksins gat ég slakað á. Sem þýðir að ég fann loksins eirð. Tókst bæði að lesa — ég meina í bók, bók sem hefur beðið hálflesin á borðinu hjá mér í nokkrar vikur, bók sem ég sóttist eftir og ákvað að lesa — og skrifa. Og njóta þess að vera vitund í heimi, frekar en hlaupast undan því í dauðans ofboði.
Mér tókst með öðrum orðum loksins aðeins að starfa. Vegna þess að nú er frí. Og ég ætla að halda því aðeins áfram en vildi reifa þetta hér, áður en dagurinn er allur, þessi sem hófst á miðnætti og lýkur því mögulega fyrr en varir.