Eins og ég var að segja … 398 dagar í að ég verði fertugur. Ég hóf taln­ingu í fyrra­dag, en tveir dagar hurfu eins og fingrum væri slegið á lyklaborðslykla.

398 dagar og það er að ýmsu að hyggja því fjöru­tíu ár eru ekkert grín. Það sagði mér maður sem ég held að sé nokkuð sáttur við afköst sín í tilver­unni fram að fertugu að við afmælið hafi hann gert sér grein fyrir að eftir það yrði engu við bætt, í það minnsta ekki neinu drastísku, maður væri þá orðinn það sem maður yrði og sæti uppi með sjálfan sig þaðan af. Annar, líka tiltölu­lega nýfer­tugur, en ekki fylli­lega sáttur við lífsaf­köstin fyrri helm­ing­inn (miðað við meðal­ævilíkur, án þess að reikna inn reyk­ingar og aðra áhættu­þætti), sagð­ist hafa fundið til léttis við að verða fertugur, hann gæti þá loks­ins sagt skilið við það sem á undan fór og tekið á sprett. Mér sýnist stefna í sprett hjá honum.

Svo eru til máltæki. Á íslensku segir fólk: allt er fertugum fært — sem hefur alltaf hljómað fyrir mér eins og hugg­un­ar­orð frekar en sann­fær­ing eða einföld sann­sögli. Á ensku er sagt: life begins at forty. Ef það væri blátt áfram satt væru fimm­tugsaf­mæli hin nýju tíu ára afmæli, en ég hef aldrei heyrt máltæk­inu fylgt eftir af þess háttar rökvísi.

Því að verða fertugur virð­ist með öðrum orðum fylgja alls konar tal sem er ætlað að hafa tiltekna virkni, jafn­vel tilfinn­inga­leg áhrif, frekar en merk­ingu í ströngum skiln­ingi. Ég hef aftur á móti engan heyrt halda því fram að fertugsaf­mæli séu tíðinda­laus, breyti engu til eða frá — ég aldrei heyrt að það fari fram hjá mann­eskju að hún verði fertug.

Því hef ég hafið niðurtaln­ingu. Það er verk að vinna. Það eru jafn­vel verk að vinna — hér stendur verk í fleir­tölu. Ég þarf að minnsta kosti að komast til tann­læknis og hefja aðgerð­ina Bowie: á full­orð­ins­árum hef ég verið með tann­garð sem er ekki alveg óskyldur þeim sem David Bowie burð­að­ist með framan af ævinni. Þó að ég geti notað hlið­stæð­una mér til, aftur, hugg­unar, og öllum öðrum en Bowie hafi þótt þetta allt saman sjarmer­andi í hans fari, þá er okkur sjálfum ekki alltaf skemmt yfir vorum vogskornu brosum — ég tek mér Bowie til fyrir­myndar og ætla að skipta um tennur, eða hvernig sem þetta er gert, ég ætla að verða fær um að brosa, ekki bara eftir sólar­lag í fátæk­ari borgum Evrópu, heldur um hábjartan dag í Banda­ríkj­unum. Slíkri fram­kvæmd lýkur áreið­an­lega ekki á rúmu ári, umfangið er á við jarðganga­gerð: fyrst þarf að nást um málið póli­tísk sátt — ég þarf að sann­færa mína nánustu um að þetta sé fram­fara­skref; þá þarf að ganga frá fjár­mögnun, sá mögu­leiki er opinn að þetta verði blönduð opin­ber og einkafram­kvæmd, það virð­ist raunar óhjá­kvæmi­legt að bæði ríki og einka­að­ilar komi að málinu með einhverjum hætti, en til að svo megi verða þarf að ganga frá ótal forms­at­riðum; í þriðja lagi er fram­kvæmdin sjálf stór­tæk, allt frá hönn­un­arstigi fram til þess tíma­punkts að tann­lækn­ir­inn slær í gegn eins og það er kallað. En þá geri ég líka ráð fyrir að tann­garð­ur­inn reyn­ist mér betur en nokk­urt vega­bréf: ég mun fljúga yfir á Times Square til að standa þar og brosa eins og vitleys­ingur, án þess að nokkur taki eftir mér. Sjá þetta heill­andi, heill­andi myndband:

Þannig hljóma draumar manns sem nálg­ast fertugt — kannski ekki villt­ustu draumar hans en draumar þó. 398 dagar.