Hvers vegna ekki bara að segj­ast vera kominn á þann aldur … fingur mínir fylgja þessa stund­ina hér um bil röfl­inu sem berst hvort eð er frá talfærum mínum, þar sem ég ligg í móki á stofu­sóf­anum, með kaldan svita, af fúkka­lyfi, sýnist mér, sem fer svona heldur illa í mig en þar sem ég vil ekki svíkj­ast um niðurtaln­ing­una hvarfl­aði að mér að byrja þarna, eða það var ég röfl­andi um upphátt, í mókinu, slitrur úr setn­ingum á milli stun­anna: hvers vegna ekki bara að segj­ast vera kominn á þann aldur þegar menn tala hér um bil eingöngu um sjúkra­sögu sína.

Ég ætla að hlífa ykkur við því að lýsa einkennum sýking­ar­innar, sem er einhvers staðar í melt­ing­ar­veg­inum — einkenn­unum linnti jafn­harðan og ég fékk dópið, en þá hófst semsagt þetta hér í stað­inn, lyfið virð­ist ræna mig öllum þrótti, ég geng um eins og draugur og finn helst samsvörun í tilver­unni með því að spila óútgefnar upptökur og demó frá Bítl­unum þegar þeir undu sér betur í félags­skap annarra en sjálfra sín.

Þessi dagur hér hófst klukkan upp úr þrjú í nótt. Ég frest­aði lyfja­tök­unni til fimm og átti því eina eða tvær góðar stundir en síðan hef ég ekki orðið var við nema helm­ing­inn af mér á svæð­inu. Ef ég finn ekki rest­ina af mér undir sófa leita ég á milli sófa­pull­anna, þar leyn­ist stundum hey. Í harðindum.

Dæsandi mönnum er annars best að halda sig offl­ine. Meira síðar.