Hitinn hérna er í alvörunni óbærilegur. Hús brenna, eiturgufur fylla vitin, rimar dýragarðanna bráðna svo borgin fyllist af villtum slöngum og skriðdýrum — villtum eins og fólk sem villist, þau vita ekki hvar þau eru, hvert þau ætla sér og hvernig þau komast þangað. Öll raforkan úr öllum kjarnorkuverunum fer í að knýja einn ísskáp með einu frystihólfi sem rúmar eitt klakabox svo úr verða átján klakar þrisvar á sólarhring, alls 54 klakar í næstum fjögurra milljón manna borg, og fólk myndi þyrpast á götur og krefjast úrbóta því ÞETTA DUGIR EKKI! ef það kæmi á annað borð undir sig löppunum en allir eru fastir heima hjá sér, skríðandi eftir stofugólfinu og niður tröppur, leitandi að einhverju köldu til að sleikja. Og enn er bara maí.
Þegar brast á með hitabylgju í júlí eða ágúst þarsíðasta sumar seldust allar viftur upp. Í öllum raftækjabúðum borgarinnar var ekki eina viftu að fá, menn hefðu fúsir selt heilu lýðræðis- og réttarríkin fyrir viftu. Við sem skríðum eftir stofugólfunum vonum að raftækjaverslanirnar hafi nýtt tímann síðan þá til að bæta lagerstöðuna.