Þessi dagur hófst upp úr miðnætti og stefnir í að vara til miðnættis eða þar um bil, þegar ég mun lognast út af, nánast hundrað prósent áreiðanlega. Dísa er á leið til landsins bláa. Við ræddum ýmsa hluti, svo gerðum við leiðangur: hún pakkaði stúdíóinu sínu í ferðatösku sem ég bar heim á stofugólf, þar sem hún stendur nú, nötrandi af list. Bar er samt orðum aukið: ég fletti því upp og sé að nú eru 45 ár frá því að Bernard nokkur Sadow fékk einkaleyfi fyrir hjólum undir ferðatöskur. 1972. Fimmtán árum síðar, 1987, fékk flugmaðurinn Robart Plath þá hugmynd að setja hjólin undir mjórri endann á töskunum, svo renna mætti þeim hér um bil uppréttum — þar með varð flugfreyjutaskan til og allt sem af henni leiddi, áratugir linnulausra framfara og vaxandi viðstöðuleysis, þar til nú í dag að ég renndi ferðatösku fullri af myndlist ljúflega yfir meira eða minna rennisléttar gangstéttir og brautarpalla, frá einu farartæki í annað, sem ferjuðu okkur öll, á hjólum, Dísu, stúdíóið og mig, langleiðina frá A til B. Hefðu Madow og Plath ekki fundið upp hjólið væri hér engin bloggfærsla, ég lægi þegar örendur af þreytu eftir þetta ferðalag, ef við værum á annað borð komin heim.
Ef eitthvað fleira gerðist í dag man ég það ekki. Jú, já, alveg rétt. Árið 2011 skrifaði Bret Easton Ellis greinina Notes on Charlie Sheen and the End of Empire, sem virðist, sex árum síðar, nokkuð skilmerkileg greinargerð fyrir því hvað er svona heillandi við furðugangvirkið forseta Bandaríkjanna, eða hverju við göpum yfir þegar við göpum yfir Trump. Hugsa sér að landið sem varð fyrst til að senda menn til tunglsins og síðast til að finna upp hjólið skuli nú covfefe.