Annállinn
Nú man ég ekkert hvað ég gerði í fyrradag, það var mánudagur, ég hlýt að hafa baðað mig í ljóma sunnudagsins. Og unnið, hvað sem það þýddi. Stundum þýðir það að vaða milli vefsíða og lesa fréttir og álit, þess vegna klukkustundum saman, á meðan ég bíð eftir að angistinni linni, yfir að vita ekki hvar ég á að byrja. Jú og ég las nokkuð, lauk við forvitnilega bók eftir Emily Witt.
Í gær hóf ég daginn á kaffihúsi þar sem ég drakk svart kaffi út á klaka, það sama og ég ven mig á heima við þegar hitinn fer yfir n gráður. Þar tókst ég á við tölvupóstfjallið sem heima virtist óyfirstíganlegt, og það sem eftir var dags varð mér þá meira úr verki en á mánudeginum. Ég las eitthvað eftir Comte de Lautréamont. Subbufrakki. Ef ekki væri fyrir Sade mætti kalla hann hinn upphaflega Subbufrakka, held ég. Einhvern tíma hreifst ég af textabrotum frá honum, og maður á að hafa lesið hann, en heil bók er of mikið fyrir mig núna, ég er ekki í skapi fyrir þetta.
Dagurinn í dag hófst á útfyllingu eyðublaðs sem ég hafði tafið við í tvær vikur, ég þurfti að fylla það út í annað sinn vegna formgalla í fyrstu tilraun. Tilfinninganæmari hagfræðingar samtímans vita hvað það getur krafist mikils sálræns átaks að gera leiðinlega hluti í annað sinn. Ég tók hléið mitt í garði, með flösku af ístei meðferðis, lagði subbugreifann til hliðar og hóf lestur á höfundinum sem allir eru víst að lesa einmitt núna: Yuval Noah Harari. Sapiens heitir bókin og lofar óneitanlega góðu. Hvenær urðu mannskepnur að manneskjum? Jú, fyrir um 70 þúsund árum, þegar þær öðluðust tungumál sem dugði ekki bara til að deila upplýsingum um það sem er þarna úti, heldur líka til að semja mýtur um alls konar hluti sem eru einmitt ekki þarna úti, og skipuleggja starf okkar í stærri einingum fyrir vikið. Harari notar hugtakið mýtólógíur um allt frá skógarguðum til þjóða, stórfyrirtækja, peninga, skulda og mannréttinda: fyrirbæri sem eru aðeins til að því leyti sem manneskjur tala um þau og hegða sér í samræmi við það.
Til að halda athygli minni á eigin skrifum — sem mér tókst þó að sinna í dag — opnaði ég lítið, snjallt app á tölvunni minni sem heitir Tomato One. Það á að hegða sér nákvæmlega eins og eldhúsklukka, sem maður trekkir upp til að hún hringi eftir valinn tíma og láti mann vita að sennilega séu eggin til. Að brúka svona tæki við störf á sér nafn — Pomodoro — ítalska fyrir tómat, þar sem eldhúsklukka mannsins sem er sagður eiga heiðurinn af verklaginu, Francesco Cirillo, var í laginu eins og tómatur. Þetta er auðvitað of einfalt til að heita nokkuð, en samt er óvíst að mér hefði nokkurn tíma dottið í hug að trekkja upp klukku og láta hana telja ofan í mig eina vinnulotu í einu hefði ég ekki rekist á eitt af þúsund öppum sem bjóðast nú til að gera einmitt það, og kallast öll tómat-eitthvað. Ég ætlaði semsagt að vinna einn tómat í einu, en í þetta sinn birtist örlítil auglýsing neðst í glugga klukkunnar: ertu of mikið á Facebook? Við getum reddað því. Ég smellti á hlekkinn og opnaði þannig auglýsingu fyrir nýtt app frá sama fyrirtæki, sem telur hversu mörgum mínútum þú verð á samfélagsmínútum og varar þig við að hangsa ekki of lengi — bráðsniðugt, best að sækja þetta, hugsaði ég, en appið reyndist kosta tíu dollara og þá gerði ég mér grein fyrir að tómataklukkan sem hafði átt að halda mér við efnið hafði nú þegar afvegaleitt mig í eina internetholuna enn — ég lokaði henni og vann þar eftir tómatslaust.
Tilfellið var auðvitað að ég varði töluverðum tíma á Facebook í dag og daginn þar áður og daginn þar áður, sem ég hefði líklega betur varið í annað. Ég ætlaði tómatnum einmitt að skammta mér 25 mínútna facebook-lausar vinnulotur … Líklega er einföld, mekanísk, ónettengd og auglýsingalaus eldavélarklukka áreiðanlegri, ef maður kærir sig yfirleitt um svona hjálpartæki.
„Allt þetta til að koma mér að efninu:“ – skrifaði ég svo og kom mér að efninu, í helst til mörgum orðum. Til að þvælast ekki óþarflega fyrir þeim sem kæra sig kannski um efnið en aðdragandann ekki varð seinni hlutinn að sér færslu: Byssó.