Dagur 383 er í dag, 7. júní, hafi tímatalið ekki riðlast. Tímatöl riðlast, einhver skekkja mun koma á daginn, en við tökumst á við hana þegar þar að kemur, skjótum að einni átta daga viku eða 24 x 23ja klukkustunda löngum sólarhringum eftir því sem þörf krefur (48 x 23ja og hálfs klukkustunda; eða 96 23ja klukkustunda og þriggja kortera eftir því hversu lymskulega við viljum gera þetta).
Nú þegar fleiri klukkur eru nettengdar en ekki hlýtur bráðum að koma að því að stjórnvöld beiti hóflegri lengingu og styttingu daga sem hagstjórnartæki. Sekúnduflýtingu. Þau munu tala um sveigjanlegri mínútur, sveigjanlegri tíma þess vegna, hefurðu eitthvað á móti sveigjanleika?
Það eru þá liðnir 16 dagar frá því að ég hóf niðurtalningu. Fjögur prósent daganna 400 eru liðnir. Hef ég nýtt þennan tíma vel? Í mesta lagi um tíu eða tuttugu prósent hans, held ég. Skjótum á fimmtán. Það gefur töluvert svigrúm til framleiðniaukningar.
Dag 385 leit ég á uppistand – ekki þó í fyrsta sinn, eins og ég hélt. Nei, ég sá uppistand þegar ég var fimmtán ára gamall iðnskólanemi. Það er löng og óþörf saga – en í einu hádegishléi tróðu upp þeir Radíusbræður, Davíð Þór Jónsson, nú prestur, og Steinn Ármann Magnússon, nú hjólreiðaáhugamaður. Á sumri var morgunþáttur þeirra helsti ávinningur þess að vakna snemma og mæta í vinnuna. „Það var að birtast könnun,“ hóf annar þeirra mál sitt, þarna í hádegishléinu í Iðnskólanum, og viðstaddir byrjuðu að flissa, því við vorum öll búin að heyra fréttina um þessa könnun. „Þið eruð bæði ólæs og skrifandi idíótín ykkar!“ – Salurinn sprakk. Svo fóru Davíð Þór og Steinnn Ármann með klámvísur – eina þeirra kann ég enn, það er eina klámvísan sem ég hef nokkurn tíma lært. Undir fertugt finnst mér hún ekki jafn fyndin og þegar ég var fimmtán ára, en þarna er hún, ég aflæri hana varla úr þessu.
Hvað um það – ég mundi samt ekki betur, á mánudagskvöld, en að ég sæti þar á mínu fyrsta uppistandi. Og hádegishlé í skóla telst ekki heldur alveg með, þetta var í það minnsta fyrsta uppistandskvöldið sem ég hef sótt. Lítill söfnuður enskumælandi grínista, open mic á litlum bar, kannski voru grínistarnir tólf, kannski með um tíu mínútur á sviðinu hver. Innflytjendamengi: Pakistani, Tyrki, Englendingur, Kani, Rússi Austur-Þjóðverji labba inn á bar … og enginn þeirra var hræðilegur.
Þetta var bara fínt. Formið á samkomunni er alveg eins og ljóðakvöld: bar, svið, míkrófónn, kynnir, næstur á svið er, ekki láta fólkinu leiðast. Tala tala tala. Klapp og næsti. Innihaldið er annað. Lýðræðislegra, jafnvel. Uppistand getur ekki nært sömu kima hugans og performerað ljóð – en það getur komið upp um ókunnugt fólk hvert frammi fyrir öðru, sem breytist þar með úr persónum í audience. Svona eins og obláta verður að líkama Krists. Í munni grínistans.
Rétt eins og uppstigningardagur þarna um daginn, var þetta annars óvæntur frídagur – annar í hvítasunnu. Kom alveg jafn flatt upp á mig, eins og á hverju ári til þessa. Daginn eftir, á degi 384, kom ég þá loks í verk því sem ég hugðist gera á mánudeginum: ég keypti teiknibólur og bréfaklemmur. Teiknibólurnar eru fyrir veggi, bréfaklemmurnar til að festa athugasemdir á síður handrits. Seinni hluta dags sat ég við og gerði það, fram á kvöld, með matarhléum og öðru: dró athugasemdir úr potti, fann þeim stað í handritinu, festi við síðu, eina í einu. Þetta eru margar athugasemdir, handritið bólgnar með hverri bréfaklemmu, monströs hlass á eldhúsborðinu. Nú mun ég setjast við og halda þessu áfram, þar til bréfaklemmurnar þrýtur. Eða matinn í húsinu. Og furða mig á eigin vinnulagi.
–
Á.m.é.m.
Innland mælir með lesefni á ströndina:
Byltíngur. Tímarit heimspekinema við Háskóla Íslands, þriðji árgangur. Apríl 2017.