Nú sé ég að það er tæpt ár frá því ég skrifaði hér inn færslu síðast. Það var 3. mars 2018 og ég var að kvarta yfir því að heimurinn væri of fullur af atvikum, hvort þau gætu kannski raðað sér upp í snyrtilegri röð og beðið eftir að ég kalli á þau. Eitthvað í þá veru.
Þremur dögum síðar bárust hörmungarfréttir. Það var ekki meðvitað þess vegna sem ég hef haldið mig héðan. Ég hafði reyndar ekki sett þetta tvennt í neitt samhengi fyrr en ég leit hér inn og rakst á dagsetninguna, rétt núna.
Og fleira kom til. Orðin mín hafa viljað annað. Annars vegar hef ég teymt þau í fréttaflutning á Kvennablaðinu, þar sem ég hef nú starfað í bráðum eitt og hálft ár. Hins vegar var ég að skrifa bók. Nú hef ég lokið við bókina, látið hana frá mér, ritstjórinn er búin að bera undir mig káputextann og umbrotið, bráðum verður skjalið sent yfir sæstrenginn til prentsmiðju – ég hef ekki einu sinni spurt hvar í heiminum – þar sem fólk færir orðin á arkir, arkirnar í band, bindin á vörubretti, vörubrettin í gám og gáminn loks til baka, samsíða sæstrengnum en ofansjávar, til Íslands.
Óbreytt er hins vegar frá því að ég skrifaði síðustu færslu, 3. mars 2019, að það gerist heldur mikið í heiminum, það gerist heldur hratt, það gerist heldur óskipulega. Það getur jafnvel rifið heldur harkalega í. Atvikin eru tillitslaus, skeytingarlaus, agalaus, í þeirra heimi ríkir öngþveiti.
Þetta er rétt til að segja hæ. Og nefna að nú þegar verið er að búa þessa bók mína undir heiminn, færa henni nesti og nýja skó, þá er ég satt að segja svolítið eirðarlaus. Man ekkert hvað það var sem ég var annars vanur að gera. Nema þá elda kjúkling. Það er kjúklingur í ofninum.