Síðustu vikur fór ég nokkra hringi á þessu bloggi, setti upp ný þemu, skipti, breytti og staðfærði, þar til ég lenti aftur á þeirri hönnun sem var hér fyrir, en færði hana aðeins nær mínum smekk einmitt þessa stundina. Aðeins ljósari bakgrunnur, aðeins tilteknara blek í letrið, aðeins tilteknara letur – monospace, vel að merkja.
Það varðar þig auðvitað ekkert um. Þér er slétt sama. Ég veit það og geri þess vegna ráð fyrir að þú sért þegar hætt(ur) að lesa. Og hér ertu þó enn. Fyrr eða síðar hlýt ég að leggja mig fram um að segja eitthvað sem þú gætir haft áhuga á, gætir hugsanlega auðgast, á einhvern hátt, af því að lesa.
Einmitt þessar setningar eru þó ekki beinlínis til þess ætlaðar. Þær eru meira fyrir sjálfan mig, að gera mig aftur heimakominn hér inni. Ég hætti að mestu að blogga í um eitt og hálft ár, á meðan ég starfaði, annars vegar, á fréttamiðli, en lauk um leið, hins vegar, við ritun bókarinnar sem nú er komin út undir titlinum Ó – um þegnrétt tegundanna í íslenskri náttúru.
Kvennablaðið, þar sem ég starfaði, var lagt niður þremur dögum áður en bókin kom út. Þannig lauk tímabili, nokkuð skýrt og greinilega. Þetta nýja tímabil sem hófst þá í mínu lífi er enn ekki með skýra lögun, það samanstendur af þreifingum, möguleikum. Það er að verða, það er ekki orðið.
Ég hef gert nokkrar atrennur að því að skrifa færslu til að koma mér fyrir hér aftur, brúa jafnvel bilið frá því síðast, en frá því ég var síðast virkur hér, seinni hluta árs 2017, hefur of margt gerst sem skiptir mig máli til að þær tilraunir meiki sens. Það eru bil í þessum heimi. Þessi heimur er gerður úr bilum. Bilin verða ekki brúuð. Hér verður ekki brúað í bili.
En bloggað. Blogg verða blogguð.
Vel að merkja breytti ég um nafn á blogginu. Nú heitir það Hérna,.