Ég hitti vinkonu mína í dag. Mjög stutt. Við ætluðum að fá okkur te í Öskjuhlíðinni og tókum bæði með okkur brúsa. En það var of kalt. Fyrir mig. Ég hef enn ekki fengið mér flíkur til að fást við þetta veður. Svo við gengum einn hring í kringum Perluna, í skógarjaðrinum, það var alls ekki nóg, en við létum gott heita þar til næst.
Mikilvægasta erindið, ætlaði ég að segja, var að afhenda henni bók. En svo er það ekki alveg satt. Það var miðlægt erindi, miðlægt tilefni þess að hittast. En aukaatriðin og aðalatriðin eru ekki svona einföld. Það væri eins og að segja að aðalatriði jólanna væru gjafirnar. Eða að dansa í kringum jólatréð. Eða að aðalatriði kvöldverðarboðs sé maturinn. Maturinn er auðvitað miðlægur, án hans væri ekki beint kvöldverðarboð, en það er nú samt ekki hans vegna sem fólk kemur saman.
Eftir sem áður skipti það mig máli að koma bókinni til skila. Þetta eru höfundareintökin, þau voru eyrnamerkt, hvert og eitt, áður en ég fékk þau í hendurnar, hvert og eitt mikilvægum viðtakanda. Það hefur tekið um átta vikur að koma þeim til skila. Og í dag lauk þeirri afhendingu, hvert einasta samningsbundið höfundareintak Tugthússins er nú farið frá mér til síns rétta viðtakanda.
Að því loknu lögðum við Dísa í svolítinn leiðangur. Hann hófst í Skipholti, í verslun sem selur fyrst og fremst raftæki. Þar gengum við inn, hvort með sína FFP2-grímu, og biðum eftir að afgreiðslumaður yrði laus.
– Góðan daginn, bauð ég þegar þar að kom.
– Góðan daginn, bauð afgreiðslumaðurinn á móti.
– Við sáum, sagði ég svo, á vefnum ykkar að hér fengjust FFP2-grímur.
– Já, það er rétt sagði afgreiðslumaðurinn, sem stóð við búðarborðið en hreyfði sig ekki úr stað eða gerði sig líklegan til að bregðast við þessu á nokkurn annan veg. Líklega bjóst ég við að hann segði: Já, þær eru hér, og vísaði mér veginn eða eitthvað í þá veru og það tók mig andartak að gera mér grein fyrir hvað ég skyldi segja næst fyrst hann gerði það ekki.
– Má ég sjá þær, spurði ég loks.
– Sjá þær, já, sagði hann, og hljómaði eins og honum þætti það undarleg hugmynd, að viðskiptavinurinn skyldi vilja sjá vöru sem búðin hefur auglýst til sölu. Um leið teygði hann sig í kassa sem stóð á gólfinu við hliðina á honum þarna við búðarborðið, greip þar pappaöskju og lagði hana á borðflötinn á milli okkar. Á öskjunni stóð að í henni mætti finna tíu grímur.
– Pakkningin kostar þá 1400 krónur eða hvað, spurði ég, út frá stykkjaverðinu sem var gefið upp á vefnum. Afgreiðslumaðurinn skannaði strikamerkið á öskjunni til að slá því upp og svaraði: Nei, hún kostar 1390 krónur. – Flott, sagði ég, við tökum eina svona. Og hann varð við því, hann má eiga það, hann neitaði okkur ekki um vöruna, en um leið og verðið birtist mér á posanum og ég reiddi fram kortið spurði hann: Eruð þið á leiðinni til Þýskalands eða?
Það tók mig smá stund að átta mig á því hvernig spurningin var tilkomin, hálft andartak eða svo, þar til ég mundi að þar hafa stjórnvöld gengið einna lengst í að krefja fólk um að bera ekki hvaða grímur sem er heldur FFP2-grímur í ýmsum almannarýmum, í faraldrinum. Um leið og ég áttaði mig á því þótti mér spurning afgreiðslumannsins enn undarlegri, á nokkra vegu í einu. Í fyrsta lagi virtist afgreiðslumaðurinn beinlínis tregur til að taka það trúanlega að nokkur skyldi hafa áhuga á vöru sem verslunin hafði þó sjálf gert ljóst að þar væri til sölu. Í öðru lagi hafði hann nú spurt okkur, kúnna í verslun þar sem vildi aðeins svo til að hann fékkst við afgreiðslu, um ástæðu kaupanna, um fyrirhuguð ferðalög okkar. Mér þótti það svolítið óforskammað, svolítil innrás. Í þriðja lagi bar hann þessa spurningu upp við fólk sem stóð þarna fyrir framan hann, einmitt á þeirri stundu, hvort með sína FFP2-grímuna fyrir vitunum. Mætti ekki segja að þar birtist nærtækari skýring, jafnvel augljóslega nærtækari skýring, á þessari sýnilega óvæntu eftirspurn eftir vörunni, en órar hans um ferðalög ókunnugra til Þýskalands, sem ekkert þar í búðinni benti annars til að við hefðum lagt á ráðin um?
Það eina sem mér datt í hug að svara á meðan posinn grennslaðist fyrir um stöðu mála í bankanum var bara: Nei, við notum þær hér. Afgreiðslumaðurinn setti upp þess háttar svip sem fólk setur upp ef það á annað borð setur upp svipi. Loks svaraði bankinn posanum, sagði að þar væri allt í góðu lagi, viðskiptin gætu farið fram. Fjárhæðin færðist á milli reikninga, og eignarhaldið á hlutunum í gagnstæða átt, pappaaskjan og grímurnar tíu urðu okkar. Ég greip pakkninguna og við gengum út, viðskiptunum lokið, áður en fleiri gagnkvæmar furður könkuðust á yfir búðarborðið.
Við rákum fleiri erindi, það var notalegt, þetta var áður en snjórinn féll, síðustu forvöð fyrir slabb.
Er matur hlutur? Ef ég segi að við höfum keypt fleiri hluti, væri þá óvænt að ég ætti við matvæli, eða væri það viðbúið? Er banani hlutur? Og eru þá fimm bananar fimm hlutir?
Við fórum í Bónus og ef hrísgrjónin eru talin með keyptum við þar mörg hundruð hluti.
Fleira hefði getað gerst í dag en gerðist ekki. Tíðindi sem hefðu getað orðið urðu ekki. Og hér verður ekki rætt um ótíðindi á aðventunni. Hér er jólaskap.