Rosa sterk „erindi mínu hér er lokið, fleira var það ekki“-tilfinning sem fylgir því að ljúka svona fínu jólabókaflóði.
Fínu, ég á við móttökurnar. Takk. Innilega.
Þetta hefur verið ljúft frí, jólin, millibilið og áramótin. Maginn fullur, hausinn tómur.
Og gott skaup. Frábært, jafnvel. Mér sýndist óvenju lítið af flugeldum á lofti í Reykjavík. Nóg, ég kvarta ekki, þetta var stórfínt. Bara minna en stundum, held ég. Líklega eru fréttir frá bráðamóttöku um að enginn hafi leitað þangað vegna flugeldaslyss til marks um það sama. Á twitter sé ég New York-búa tala um að áramótagleðin á Times torgi hafi verið með hófstilltara móti. Low energy, segir fólk. Í Berlín hefur áramótaárásum á lögreglumenn víst fækkað jafnt og þétt frá því að heimsfaraldurinn hófst. Aðrar fréttir sé ég ekki þaðan. Ég veit ekki hvað þetta þýðir. Pestirnar sem sliga nú Vesturlönd, víðast hvar, hver ofan í aðra? Erum við öll svona þreytt? Eða eru bara kynslóðirnar sem vöndu sig á áfengisneyslu svona lúnar á meðan þær yngri, sem drekka minna, drekka minna?
Ég fékk víst ekki ritlaun. Ég velti fyrir mér hvort ég ætti að býsnast yfir því, en það hefur fátt upp á sig. Í bráð, að minnsta kosti. Eins og kemur skýrt fram í annars knöppu skeyti stjórnarinnar: „Bent er á að samkvæmt 21. gr. stjórnsýslulaga, nr. 37/1993, ber stjórnvaldi ekki að veita rökstuðning þegar um er að ræða úthlutun styrkja á sviði lista, menningar eða vísinda.“
Þannig að. Ég segi ekki að mig vanti vinnu. En mig mun vanta pening. Held ég. Árið er autt blað. Og eitt leiðir þar af öðru, samkvæmt hefð og markaðslögmálum. Mest langar mig að sitja bara hér þar til ég verð beðinn um eitthvert viðvik. Nei, það er ekki ýkja próaktíf nálgun. En ég er líka enn að melta. Áðan át ég önd. Önd! Gef meltingarfarveginum nokkra daga enn.
Gleðilegt ár!