Pist­ill númer tvö fór í loftið í dag – eru tveir pistlar röð? Ef tvennt getur talist röð, þá er þetta yfir­stand­andi pistlaröð … en ef þrennt þarf til að telj­ast röð, þá er þetta annar pist­ill­inn í fyrir­hug­aðri pistlaröð. Í öllu falli hefur Lestin nú flutt tvo pistla frá mér um upplýs­inga­óreiðu, og þess er vænst að þeim fjölgi, þeir raðist upp, annan hvern miðviku­dag, þar til komin er einhver reiða á allar þessar upplýsingar.

Pist­il­inn í dag hóf ég ekki á öðrum áratug 19. aldar, eins og ég gerði í þeim fyrsta, heldur byrj­aði ég hér heima og sagði frá klaka­boxum sem við keyptum á dögunum, hvernig óskhyggja mín um nota­gildi boxanna var næstum búin að plasteitra heima­gerða barna­maukið okkar … ég held að það sé betur til þess fallið að ná athygli hlust­enda en 19. öldin, sem er óhjá­kvæmi­lega erfið­ara að sjá fyrir sér. Klaka­box er nokkuð skýr mynd, ein og sér, sýslu­maður á 19. öld er það ekki. Hverju klædd­ist hann? Þetta var mynd­laust land um þær mundir, eða þar um bil, við þurfum að fara ýmsar króka­leiðir til að gera okkur mynd af því hvernig sýslu­maður leit út á ferðum sínum.

Nema hvað – nú þegar ég ætlaði að hlusta á pist­il­inn, til að gá hvernig hann hefði skilað sér, ekki síst hvort hljóðið hefði ekki áreið­an­lega verið skárra í þetta sinn en síðast – þá reyn­ist hann ekki aðgengi­legur í spil­ara RÚV. Allur heili Lest­ar­þátt­ur­inn er þar reyndar ekki. Aðrir þættir dags­ins, Víðsjá, Speg­ill­inn, frétta­tím­arnir, allt heila klabbið er þarna, en Lestin ekki.

Að því er ég best man hefur það hingað til undan­tekn­inga­laust reynst vera einhvers konar tækni­villa þegar svona gerist, þegar efni sem ég hef látið frá mér hverfur af netinu, og óðar en ég hef hlaupið upp til handa og fóta yfir málinu birt­ist efnið aftur, villan leið­rétt, allt með felldu. Ég get látið þá tilhugsun kitla mig, mitt í yfir­stand­andi, marglaga heila­þoku, að meðal setn­ing­anna um klaka­boxin hafi leynst ein eða tvær sem hafi strokið einhverjum svona vitlaust, menn hafi hringt símtöl – menn sem hringja símtöl hafi hringt sín símtöl og gert mönnum sem taka á móti símtölum ljóst að pist­ill­inn um klaka­boxin hafi verið óboð­legur – hann hafi jafn­vel falið í sér upplýs­inga­óreiðu sem Ríkis­út­varpið geti ekki veitt vett­vang, hann verði að hverfa.

En nei, þessar sjö mínútur hafa nú varla verið svo hættu­legar. Líklegra er að einhver hafi gleymt að ýta á takka áður en þau fóru heim úr vinn­unni, og smelli á hann strax í fyrramálið.

Aðrar fréttir? Ég lá eftir mat og las nýlegt viðtal við Javier Cercas. Gott viðtal sem fékk mig til að langa að lesa það sem ég hef ekki lesið eftir hann, en eigin­lega enn meira til að lesa aftur það sem ég hef þegar lesið. Viðtalið er á ensku, það var ein lína í því sem mig lang­aði að undir­strika, en ég var ekki með blýant innan seil­ingar … ég fann hana aftur: „I suspect that in every writer there is an initial uproot­ing, a fall­ing off-balance, and for me, that feel­ing became perman­ent.“ Af ástæðum sem er ekki tilefni til að gera grein fyrir hér þótti mér sérstak­lega vænt um þessa línu í dag.

Í veröld­inni er í dag ein mann­eskja sem ég get kallað ritstjór­ann minn og við komumst að því nýverið að við erum nágrannar, hún býr ekki bara í sömu götu heldur í húsinu hér ská á móti. Nei, heim­ur­inn er ekki svona lítill en þetta land er það. Þetta er rétt nógu mikil nálægð til að ég get komið upp um vand­ræða­lega marga bresti, frá degi til dags, sem ég reyni annars að halda frá faglegum samskiptum. Ég kann mjög vel að meta ritstjór­ann minn, það er ekki þannig, og ef ég væri minna klaufskur í samskiptum væri eintóm ánægja að rekast á hana á förnum vegi. En ég er víst á meðal þeirra sem finnst stundum tauga­strekkj­andi að sjást yfir­leitt. Að sjást, ég á við að vera sýni­legur, að hafa rúmtak og endur­varpa ljósi. Ef ég ímynda mér hina full­komnu borg, hina algeru borg, þá væri það staður þar sem enginn veit hvar nokkur önnur mann­eskja býr, þar sem farið væri með slíkar upplýs­ingar sem strangasta trún­að­ar­mál, og opin­berar stofn­anir þyrftu dóms­úrskurð til að fletta þeim upp. Í þessum heimi er ekki á allt kosið, ég sit uppi með sjálfan mig, annars vegar, ófull­komna borg hins vegar.

—

Morg­un­inn eftir:

Búið að ýta á takk­ann, pist­ill­inn kominn á sinn stað, mínútu 21.